‘Nou noggis wat’ door Wim van der Meij
Wij zijn grootgebracht in de vorige eeuw en zijn nu met pensioen.Wim vergeleek zijn herinneringen zoals in het boek van Judith Koelemeyer, die ook in dit tijdsgewricht is geboren en ook in een groot gezin. Blijvende herinneringen zijn: Doris Day, Dappere Dodo en tv kijken bij de buren. Wim moest met zijn broers boodschappen doen, o.a. “de soeppoot voor Cok”, dit was slachtafval en goedkoop. Op het scherm konden we foto’s bekijken waarop zijn broers en zussen te zien waren. Twee broers hadden een beperking maar werden goed opgevangen in het warme gezin en kleine dorp. Meerdere broers en zussen gingen in de zorg werken, Wim ging naar Heiloo in de psychiatrie.
Later ging hij naar Friesland om les te geven in de verpleging. Hij verdiepte zich in het gedrag van mensen. Wat speelt er een rol bij het gedrag van een groep? Hij doelde op de recente onregelmatigheden tussen jongeren uit Beverwijk en Heemskerk. Jongeren klitten samen, er zijn meelopers die dingen doen die ze niet in hun eentje durven.
Beïnvloeding heeft allerlei oorzaken en heeft veel impact. Digitaal is het makkelijk contact maken. Het gedrag is een kwestie van handelen, strategisch, commutatief en instrumenteel. Het is werken voor jouw winst. Macht verwerven gaat vaak ten koste van anderen, zoals in ‘De boerderij der dieren’ van George Orwell.
Wim verhuisde met zijn vrouw naar Friesland in 1971, zij hadden geen werk, maar kregen toch een hypotheek, dat zou vandaag de dag niet meer lukken. Frederik van Eden schreef al in de jaren 1890, over de noodzakelijke veranderingen en een eerlijke verdeling van rijkdom, grondstoffen en tijd. Het gaat nu om: wat voor werk kan ik. De Sociaal Democraten streefden hier al naar in de jaren 20 van de vorige eeuw.
De uitspraken in de historische roman van Huxley zijn nu nog actueel: leren
delen. Wie je bent geworden, hangt er voor een groot deel af uit welk nest je komt.
Wim pakte zijn ukelele en zong een lied over de Hema, dat de hele wereld over ging. Ook zong hij: ‘Ga je mee naar Egmond aan Zee en neem straks 3 harinkjes mee’?
Het refrein konden we meezingen. Intussen liet Wim een loodzwaar bronzen beeldje doorgegeven, een torso. Later vergeleek hij dit met het huidige (romp) kabinet; geen hoofd, geen ledematen ‘geen poot’ om op te staan. We eindigden hoopvol met het (mee)zingen van ‘Que sera sera’ (the future is o tours to see) van Doris Day.
In de pauze konden we jeugdfoto’s bekijken, die sommigen van ons ter inzage op tafel hadden gelegd.
Wat een tijdsbeeld, meisjes met strikken in het haar, schoolfoto`s en familiefoto`s. Ik vond het een interessante lezing. Er werden vragen gesteld en herinneringen gedeeld, het is voor herhaling vatbaar.